Als iemand ooit gedacht mocht hebben dat de band aan het oude Moederland onder de oud-Nederlanders in Canada met het verstrijken van jaren losser zou worden, dan is het tegendeel wel gebleken toen de koren uit Kampen, Zwolle, Heerde en Harderwijk een tournee maakte door Canada onder leiding van hun dirigent, de organist Willem Hendrik zwart. Er was voor deze tournee nogal wat reclame gemaakt in ons blad, en Hamilton was zo fortuinlijk een van de plaatsen te zijn waar een uitvoering zou worden gegeven. Helaas kon men blijkbaar westelijk Canada niet in het reisplan voegen. Alleen Sarnia, London, Toronto en Hamilton stonden op het programma voor wat Canada betreft. In de United States hebben de koren gezongen in Grand Rapids, Michigan en Mount Clemens. Ik acht mijzelf niet bevoegd om een oordeel uit te spreken over de technische prestaties van deze koren. Dat zou een musicus moeten doen. Maar ik heb er zeer van genoten, niet alleen om de zang en het prachtige orgelspel, maar meer omdat ik deze uitvoering heb ondergaan als een geestelijk bad. Hiermede wil ik niet zeggen dat wij hier in Canada gebrek hebben aan geestelijke verfrissing. Stellig niet. Maar het zingen van deze Nederlanders en het spelen van deze kunstenaar op het orgel stemden dankbaar en blij. Talenkennis speelde blijkbaar heen rol, want de koren zongen even gemakkelijk het Canadese volkslied als ‘Wohl mir dass ich Jesum habe’ van J.S. Bach. De koren zongen met gevoel. Sterker nog, ze brachten een boodschap en voor die het verstaan mocht heeft er hartelijk amen op gezegd. Over de dirigent zou een apart hoofdstuk te schrijven zijn. Dadelijk van het begin van het concert nam hij niet alleen zijn koorleden voor zich in, maar alle aanwezigen werden aangestoken door zijn vuur, de bezieling, het enthousiasme van de heer Zwart. Zijn orgelspel was prachtig, vooral toen hij stukken van wijlen zijn vader Jan Zwart speelde. Als je voor een moment de ogen sloot en je hoorde dit spel, was het of Jan Zwart in eigen persoon weer achter het orgel in de Lutherse kerk aan de Kloveniersburgwal in Amsterdam had plaatsgenomen. Wij behoeven ons niet te schamen dat deze herinneringen aan vroegere jaren prettige gedachten oproepen. Wijlen Jan Zwart was een geestelijk kunstenaar die het Nederlandse volk indertijd veel heeft gegeven. En het moet een groot voorrecht voor één van zijn zoons zijn als hij merkt dat de mensen voor ditzelfde spel van deze zelfde liederen een grote plaats in hun hart inruimen. Het leek mij toe (maar misschien is dat wel inbeelding) dat de dirigent speciaal in zijn kracht was toen hij ‘De dag door Uwe gunst ontvangen’ dirigeerde. Wat een vuur, wat een bezieling! Maar ja, het was ook zijn eigen arrangement. De overvolle kerk was reeds een indicatie dat de oud-Nederlanders in Canada de koren uit het oude vaderland een warm hart toedragen, maar het aanhoudend applaus hebben zij getracht uiting te geven aan het feit dat zij de boodschap hadden verstaan en dat zij die boodschap dankbaar mee naar huis hebben genomen. Want een boodschap was het. Het gehele programma was er een van lofzegging voor wat God weer voor Zijn volk geworden is door Zijn Zoon. De heer Zwart is met zijn koorleden weer terug in Nederland, maar als zij dit mochten lezen, dan mogen zij de zekerheid hebben dat zij Canada (en stellig ook de United States) die hun programma hebben mogen beluisteren, een avond van groot geestelijk genot hebben gegeven. Tot weerziens? Ik weet het niet. Maar het was wel treffend dat aan het eind van de avond de koren in het Nederlands en de toehoorders elkaar toezongen: ‘God be with you till we meet again, by His counsels guide, uphold you, with His sheep securely fold you; God be with you till we meet again.’ D. Farenhorst (1973) Calvinist Contact